Για την επόμενη γενιά, αφήστε ένα χαιρετισμό από το παρελθόν
Αυτή η εντελώς ανιδιοτελής συμβουλή είναι για ιδιοκτήτες σπιτιού ή / και κήπου, Laubenpieper (Schreibgartenbesitzer), κατασκευαστές σπιτιών, ανακαινιστές ή μετατροπείς:
Πριν από μερικά χρόνια ανέφερα σε ένα σχόλιο ότι μια «κάψουλα χρόνου», ασφαλισμένη στο πάτωμα των κελαριών, σε χωρίσματα, κάτω από τις πλάκες των βεράντας και παντού, όπου δεν μπορείτε να προσεγγίσετε ακόμη και μετά την ολοκλήρωση, δώστε τις γνώσεις επόμενης γενιάς για την τρέχουσα ζωή. Θεωρώ πολύ περίεργη την ιδέα ότι σε 50, 100 ή 200 χρόνια με ευτυχία το καψάκιο μιας καιρό έρχεται ξανά στο φως και φέρνει τους ανθρώπους που ζουν εδώ, ένα χαιρετισμό από το παρελθόν.
Αφήστε ένα χαιρετισμό από το παρελθόν
Για το σκοπό αυτό, δημιούργησα με την ευκαιρία μιας μεγάλης ανακαίνισης στη βεράντα μας μια "κάψουλα", η οποία ήταν θαμμένη βαθιά στο έδαφος κάτω από τη θέρμανση δαπέδου και τις πλάκες δαπέδου.
Στην κάψουλα, η οποία αποτελούσε σκόπιμα ένα πλαστικό κουτί (δεν σκουριάζει και χρειάζεται 600 χρόνια για να αποσυντεθεί), το οποίο είχε κολληθεί προσεκτικά και τυλίχθηκε αρκετές φορές σε πλαστικό, βρίσκεται μια λεπτομερής περιγραφή για εμάς, τους γείτονές μας, τους προηγούμενους ενοικιαστές του σπιτιού (τους γονείς μου) τα χόμπι, τα επαγγέλματα, τη ζωή μας, την ανακαίνιση σπιτιών, πολλές φωτογραφίες και την πρώτη σελίδα μιας ημερήσιας εφημερίδας.
Όταν είπα σε ένα φίλο για αυτό και εξέφρασα μικτά συναισθήματα σχετικά με αυτό το έργο, είπε:
Σε κάθε περίπτωση, εξακολουθείτε να μιλάτε σε 200 χρόνια! O))
Θα ήμουν ευχαριστημένος αν βρήκα επίσης τέτοιες αποκαλυπτικές αναμνήσεις από τα προηγούμενα χρόνια (1945) κατά την κατεδάφιση και ανακατασκευή του σπιτιού ...
Ωστόσο, μερικά πράγματα ήρθαν στο φως:
Ένα παλιό μπουκάλι ξύδι Surig με φελλό, μερικά χαρτιά από ένα παιδικό κουαρτέτο από τη δεκαετία του '50, δύο μπουκάλια αρώματος, μεμονωμένες σελίδες ενός μυθιστορήματος, ταπετσαρίες από τις αρχές της δεκαετίας του '50 και 60 χρόνια, θραύσματα τοίχων με μοτίβο βάσης ...
Έκανα ένα κολάζ από αυτό, γιατί πραγματικά εκτιμώ τέτοιες αναμνήσεις και με αγγίζουν βαθιά.
Ίσως κάποια μέρα στο μακρινό μέλλον κάποιος θα κάνει το ίδιο και αν όχι, δεν θα πειράξει.
